Rozdział czwarty

Profesor Wilkinson drugi raz wypuścił różdżkę z rąk. Był blady i zmartwiony, niezdolny do nauczania. W końcu jednak, jakoś po kwadransie zmarnowanych zajęć, zdołał zademonstrować uczniom zaklęcie kameleona. Zlał się z otoczeniem i być może wywołałby pomruki uznania, gdyby udało mu się to za pierwszym razem. Teraz zdołał jedynie wprawić niektórych uczniów w zdumienie.

Tom nie znał zaklęcia kameleona, bo jak do tej pory nie było mu potrzebne. Do wykonywania niebezpiecznej roboty miał śmierciożerców i jeśli ktoś musiał się ukrywać to właśnie oni. Dla niego byłoby to hańbą.

Zdumiał się, że nadeszła lekcja, na której rzeczywiście musiał uczyć się zaklęć wraz z innymi uczniami. Ogarnęło go jeszcze większe zdziwienie, gdy Johnowi udało się opanować kameleona szybciej od niego. Zrobił się rozdrażniony. Zmotywowało go to jednak do skupienia się na nauce i już za następnym podejściem zlał się gładko z otoczeniem, przybierając kolor chropowatej, jasnej ściany i gładkiej ławki, zrobionej z ciemnego drewna. Nikt nawet nie zauważył różnicy czasowej między Avery’m a Riddle’m. Nikt prócz samego Voldemorta, rzecz jasna.

Tom nie zamierzał udawać się nigdzie z Avery’m czując, że dystans, jaki utworzył się między nimi od nauki zaklęcia, wciąż nie zaczął się zmniejszać. Oczywiście John nie miał pojęcia, czemu Riddle obdarowuje go pogardliwym spojrzeniem, ale czuł zbyt duży strach, by w takiej sytuacji pozostać przy boku Voldemorta.

Harry Wilkinson podszedł do Toma po lekcji, w zmartwieniu marszcząc brwi.

— Tom, mógłbyś zostać na chwilę? Chciałbym z tobą porozmawiać.

Riddle podniósł wzrok na profesora w zaciekawieniu. Nigdy nie zdarzyło się, żeby Wilkinson zatrzymywał go po lekcjach. Nie było ku temu powodów.

— Nigdzie mi się nie spieszy profesorze — powiedział ostrożnie.

Minutę później w sali znajdował się tylko Tom i Harry. Wilkinson odchrząknął nerwowo, odgarniając włosy z twarzy. Przysiadł na kancie swojego biurka, tak, że jego i Riddle’a oczy znajdowały się na tej samej wysokości.

— Martwię się o Amy — wyznał z przejęciem. — Nie ma jej już od kilku tygodni, a szkolna pielęgniarka nic o tym nie wie. Pomyślałem, że ty coś możesz mi powiedzieć. W końcu jesteście ze sobą blisko, przynajmniej na moich zajęciach. — Tom miał już zaprotestować, ale profesor nie dał mu na to szansy i kontynuował. — Ostatniego napadu dostała w piątej klasie, a później już nie działo się nic złego. Myślisz, że to wróciło?

Tom przyjrzał się uważnie profesorowi, zastanawiając się, czy to jakiś żart.

Nie, nie żart. Oczywiście, że nie.

Kto śmiałby z niego żartować?

Aczkolwiek słowa Harry’ego były dla Riddle’a kolejnym szokiem, wyjątkowo silnie odczuwalnym po gładkich emocjonalnie tygodniach. Złość na szlamę prawie wyparowała, co nie znaczyło, że Tom nie zamierzał poddać jej torturom, o jakich nigdy nie zapomni. Amy miała jakieś problemy. Wiadomo, że czarodzieje brudnej krwi są podatniejsi na wszelkie obrzydlistwa chorobowe, ale Voldemort nie pomyślałaby o tym, że dziewczynie dolega coś większego niż zbyt częste bujanie w obłokach i zmienny jak pogoda charakter.

Najwidoczniej Tom miał już z tym do czynienia, skoro profesor Wilkinson zwracał się do niego po informacje.

— Też się o nią martwię — przyznał ze smutkiem. — Próbowałem pytać dyrektora Dippeta, ale niestety nic nie chce mi zdradzić. Obawiam się, że napady mogły powrócić.

Wilkinson natychmiast łyknął haczyk i wbił go sobie głęboko w podniebienie. Krew po przebiciu wpłynęła mu do gardła. Przełknął ślinę.

— Oby tylko nie zabrali jej ponownie do Świętego Munga! — powiedział z paniką w głosie. — Nienawidzi przecież tego miejsca.

— Dlaczego?  — Tom nie zdołał się powstrzymać.

Profesor jednak nie uznał jego ciekawości za coś dziwnego. Zamyślił się.

— Nigdy nie chciała powiedzieć — oznajmił powoli. — Kiedyś tam wymsknęło jej się o tym, że już jako dziecko nie lubiła tam przebywać. Może teraz wywołuje w niej złe wspomnienia. Nie wiem. Mam tylko nadzieję, że szybko wróci.

— Ja też — zapewnił Tom gorąco.

— No nic Tom — powiedział łagodnie, kładąc dłoń na ramieniu Riddle’a. — Trzymaj się i zmiataj na następną lekcję. Nie chcę, żebyś się przeze mnie spóźnił.

— Do widzenia profesorze.

Następną lekcją Toma był pokój wspólny. W poniedziałki i piątki Riddle miał stosunkowo niewiele zajęć, a lekcja Zaklęć i Uroków była ostatnią w tygodniu. Nie zwracając uwagi na znajome osoby, przeszedł do dormitorium. Porozsuwał ciemnozielone zasłony, sprawdził łazienkę, chcąc upewnić się, że nikogo nie było, po czym uklęknął szybko przy kufrze i z otworzył klamry.

Usiadł na łóżku, trzymając w rękach szorstki pergamin. Odkręcił buteleczkę z atramentem. Ręka drżała mu z ekscytacji, gdy maczał końcówkę pióra w ciemnej toni buteleczki. Pierwsze słowa wypisał starannie, pozostawiając sobie jak najwięcej czasu na zastanowienie się nad następnymi.

Amy Abigail Benson

Szlama kłamiąca na temat czystości swojej krwi, Ravenclaw. Dużo osób twierdzi, że znam się z nią od wielu lat. O niczym takim sobie nie przypominam.. Otumaniła wszystkich zaklęciem, by upozorować znajomość? Nie. Nie była wystarczająco silna. Po za tym nie próbowałaby rozpoczynać przyjaźni na peronie.

Otumaniła mnie, żebym nie pamiętał o naszej przyjaźni?

Dlaczego miałaby to robić? I jakim sposobem? Mogła się dorwać do mnie na lekcji, pod pozorem nieostrożnego machnięcia różdżki, ale przecież nauczyciele zauważyliby, że często jej się to zdarza. Czy Wilkinson mógł być tak bardzo wpatrzony w umiejętności Amy, by wybaczyć jej silne zaklęcia, rzucane na innych uczniów? Może przypisywał takie zachowanie jej tajemniczej chorobie?

Na co chorowała Amy?

Harry określił to słowem „napady”.

Napady czego?

Musiały być poważne, skoro pod uwagę brany był Święty Mung. Czy nieobecność Amy znaczyła, że dostała ataku? Choroba wróciła? Benson zawsze znikała na tak długo?

Ostatni raz dostała ataku w piątej klasie. W piątej klasie działo się dużo. Mogłem nie zauważyć jej zniknięcia, nawet jeśli już wtedy się znaliśmy. A co jeśli zauważyłem, tylko ona mnie omotała? Czy to oznaczało, że nie wiem o niej prawie nic, a ona wiedziała prawie wszystko?       

Prawie wszystko?

Ile jej powiedziałem? Jaka była nasza znajomość? Czy naprawdę się przyjaźniliśmy?

Najważniejsza rzecz.

Dlaczego Amy próbuje zdobyć moje zaufanie? Jeśli wcześniej się znaliśmy, to czemu zaczynała wszystko od nowa? Nie łatwiej było wykorzystać mnie, gdy już nawiązaliśmy znajomość? Czy w ogóle chciała to w jakiś sposób wykorzystać?

Gdzie teraz przebywa?

Przebywała w wielkiej sali. Tom poszedł na kolację trochę później niż zwykle. Chciał najpierw odrobić prace domowe i nadrobić kilka następnych zaklęć z książki Zaklęć i Uroków dla zaawansowanych. Nie zamierzał ponownie dopuścić do sytuacji, w której Avery będzie w czymś lepszy od niego. To zniszczyłoby reputację Riddle’a, obniżyłoby podziw i respekt śmierciożerców.

Pomieszczenie było zatłoczone, napęczniałe ożywionymi rozmowami, a i tak zdołał wyłapać ją wzrokiem. Czekoladowy pudding utknął mu w gardle, gdy ona zajmowała swoje zwykłe miejsce między dwiema innymi, niczym niewyróżniającymi się Krukonkami. Ignorowała fakt, że Riddle patrzy na nią, jednocześnie próbując nie zabić się puddingiem.

A może po prostu nie widziała?

Nie, ignorowała.

Jakiś Ślizgon klepnął go w plecy. Antonin Dolohov.

— Nie potrzebowałem twojej pomocy — syknął Tom, czując jednak ulgę.

Szybko napił się soku z dyni. Dolohov usiadł koło niego.

— Zdaję sobie z tego sprawę — powiedział niepewnie. — Ale czy wszystko w porządku?

Wątpił w to?

— Oczywiście, że wszystko w porządku — oznajmił najdokładniej jak umiał, patrząc na Antoniego wściekle. — Idź stąd, bo coś może się stać.

Poszedł.

Tom nie stracił jeszcze władzy.

Jedno zaklęcie wstecz nie sprawiło, że przestali się go bać.

Jedno zachłyśniecie się nie czyniło z niego słabeusza.

Wymazane wspomnienia, nie sprawiały, że Amy miała nad nim przewagę.

— Amy, jak miło cię widzieć — powiedział, niby przypadkiem wpadając na nią, gdy wychodzili z Wielkiej Sali. — Tak się o ciebie martwiłem!

Benson zastygła, odwrócona do niego plecami. Ale tylko na chwilę. Prawie że niezauważalną. Przeprosiła swoją wyrośniętą koleżankę, z którą właśnie rozmawiała i posłała Tomowi uśmiech. Jej oczy były zdystansowane.

— Tom — powiedziała spokojnie, widocznie starając się wydusić z siebie choć odrobinę radości, bo jej policzek drgnął nerwowo przy wymawianiu jego imienia.

— Możemy porozmawiać? — Koleżanka Amy wciąż stała w miejscu, patrząc się to na Riddle’a to na Benson. Miała szyję prawie tak długą jak żyrafa i wyglądała jakby próbowała wyłowić nowy temat do plotek. Tom wyobraził sobie jak po szkole roznosi się niczym zaraza informacja o gorącym romansie między nim Amy. Skrzywił się. — Na osobności.

— Wybacz, spieszę się. Mam tyle do nadrobienia…

— Bzdura — zaprzeczyła podnieconym głosem jej koleżanka. Tom próbował sobie przypomnieć jej imię, ale nie potrafił. — Ma cały wolny wieczór. Nauczyciele jeszcze nawet nie wiedzą, że wróciła.        

— Ale mam zaległości — powtórzyła z naciskiem. — Muszę…

— To zajmie tylko chwilę — zapewnił, uśmiechając się szelmowsko. — A później mogę ci pomóc w uzupełnianiu wiadomości. To dla mnie żaden kłopot.

To było kłamstwem. Tom nie zamierzał pomagać szlamie.

Żyrafa pchnęła Amy w jego stronę.

Amy spojrzała na niego z przerażeniem.

Westchnęła.

— Dobrze.

Koleżanka zachichotała.

— Anita, czekaj! — krzyknęła, podbiegając do jakiejś blondynki. Powiedziała jej coś na ucho. Obie spojrzały w stronę Toma i Benson. Zachichotały razem. W tym samym rytmie, tej samej tonacji.

— O czym chciałeś porozmawiać, Tom? — Amy znalazła się nagle bliżej. Riddle widział, że jej czoło lśni od potu. Dłonie miała zaciśnięte.

— Znam dobre miejsce, w którym moglibyśmy omówić kilka spraw.

— Wolałabym to zrobić tutaj, jeśli nie masz nic przeciwko — powiedziała odrobinę pewniej.

— Nalegam.  

— Odmawiam.

Tom mocno ścisnął jej ramię. Syknęła i wyrwała się.

— Najmocniej przepraszam. Ostatnio jestem bardzo nerwowy.

Amy odsunęła się o krok. Jej mina nie była neutralnie obojętna jak to zwykle bywało. Patrzyła na niego jak owieczka na wilka, doszukując się objaw głodu.

— Nie szkodzi — powiedziała zdawkowo. — Przyzwyczaiłam się.

— Ależ znamy się od niedawna — przypomniał, przywołując na twarzy sztuczny uśmiech. — Jeszcze nie powinnaś tak przywykać do moich wad.

Czuł, że igra z nią i sprawiało mu to satysfakcję. Chciał, żeby zrozumiała jak w wielkim niebezpieczeństwie była, pogrywając sobie z nim. Wyłapała to.

— Wiem już. — Musiała odchrząknąć, żeby to powiedzieć. — Wiem już, że wiesz.

Tom poczuł radość, rozlewającą się po całym ciele. Ogromną, szaleńczą radość. Amy nie potrafiła się już przed nim kryć. On wiedział, a ona się bała.

— Zejdźmy innym z drogi — zaproponował, obejmując ją delikatnie ramieniem. Była taka niska i krucha, że mógłby ją zabić bez zbędnego wysilania się. Jak na razie nie musiał wysilić się, by pokierować ją na bok. Na śmierć przyjdzie czas.

Przeszli kilka kroków, zatrzymując się przy filarze. Wciąż na widoku, ale dziwnie odgrodzeni między cieniem kamienia, a światłem pochodni, której ogień płonął wesoło kilka metrów dalej. Tom uśmiechał się. Benson była przerażona.

— Co dokładnie wiem, droga Amy? — zapytał serdecznie. — Jak myślisz? — Dziewczyna otworzyła wyschnięte usta, ale Tom ją uciszył. — Uważasz, że wiem o twojej brudnej — odgarnął jej włosy z twarzy, wciąż się uśmiechając — śmierdzącej krwi? Czy może o okropnych napadach, przez które w świętym Mungu witają cię jak starą przyjaciółkę? — Każde słowo przesiąknięte było spokojem. Mówił powoli. — A jeśli już mowa o przyjaźni…

— Nie jestem szlamą — zaprotestowała. Widział, ile kosztowały ją te słowa. Najpierw musiała przezwyciężyć strach, później odetchnąć, na samym końcu wypluć protest. — Moi rodzice to czystokrwiści czarodzieje. Gram według twoich zasad. Nigdy nie uznawałeś swojego ojca za krewnego. Tak samo ja traktuję ludzi, przez których przyszłam na ten świat.

— Skąd…

— Znam cię Tom — powiedziała z pasją, która prawie w całości pochłonęła strach. Wilk w owczej skórze, który próbował się z niej uwolnić. — Znam cię lepiej niż ktokolwiek inny. Czasami wydaje mi się, że znam cię lepiej niż ty sam. Nie rób sobie ze mnie wroga. — Riddle poczuł jak pięść zaciska się wokół jego żołądka, gdy Benson wypowiedziała te słowa. Druga niewidzialna ręka zaczęła skubać jego nerwy. — Mam władzę nad częścią twojego życia, choć przyznam, ze wolałabym umrzeć niż ją mieć. Umiem sprawić, że wspomnienia wyparowują z twojej głowy. Zauważyłeś to, prawda?

— Czy ty mi grozisz Amy? — zapytał, śmiejąc się pod nosem. Już przyciskał różdżkę do wgłębienia między jej obojczykami. Stał tak blisko, że prawie zasłaniał Benson. Dla przechodzących uczniów wyglądali raczej jak para, całująca się w kącie, niż jak dwoje czarodziejów będących w trakcie poważnej kłótni. — Jesteś głupiutką dziewczyną, wiesz o tym? Czegoś takiego nie mogę nazwać odwagą. Mnie się nie grozi, chyba że jest się samobójcą. Chcesz zginąć Amy?

Najpierw zobaczył jak porusza głową, dopiero później odpowiedziała:

— Nie.

Wilk skulił się w owczym ubranku.

Miała takie duże, przerażone oczy. Tom czuł, że nią gardzi, ale było coś w tych oczach, co darzył sympatią.

— To dobrze — oznajmił powoli, obdarowując ją innego rodzaju uśmiechem. Tym przyjaznym, aczkolwiek nie dotarł on do oczu. Pogłaskał ją po policzku. — Bardzo dobrze, Amy. Czuję, że jest to początek pięknej, trwałej przyjaźni. POZBAWIONEJ kłamstw. Nie okłamiesz mnie więcej moja droga, prawda?

— Nigdy Tom. Nigdy.

Na początku chciałabym podziękować za odzew pod poprzednim rozdziałem. Byłam miło zaskoczona. Zaczynam naprawdę wkręcać się w tę historię, mam nadzieję, że czujecie to samo. Nie ukrywam, że do końca wcale nie pozostało specjalnie dużo. Nie wiem, czy wspomniałam już, że to opowiadanie nie będzie zbyt długie. Chciałabym je zamknąć w dziesięciu rozdziałach, ale, zupełnie szczerze, nie mam jeszcze wszystkiego rozpisanego co i jak w poszczególnym kawałku, a zakończenia przeważnie nie idą idealnie według planu. 

Trochę mi głupio, że poprzedni rozdział zakończyłam wzmianką o horkruksach,a tutaj zajęłam się jedynie Amy, Amy, Amy. Następny będzie bardziej rozwinięty, jeśli chodzi o duszę Riddle'a. Pojawi się też troszkę więcej o misji śmierciożerców. Od Benson trzeba trochę odpocząć :)

Pozdrawiam ciepło!