Rozdział pierwszy

Mogę być twoją przyjaciółką. — Uwagę Toma przykuła niska dziewczyna. Miała duże, okrągłe oczy, bardzo spokojne, trochę otumanione.

— Słucham?  — Często spotykał się z ludźmi, którzy koniecznie chcieli się z nim zaprzyjaźnić, ale nikt nie był tak bezpośredni jak ona.

— Mogę być twoją przyjaciółką — powtórzyła, robiąc krok w jego stronę. Z bliska wydawała się być jeszcze bledsza. Jasna sukienka prawie zlewała się z kolorem jej skóry. Na prawym obojczyku miała bliznę, ledwo widoczną, musiała być odległą pamiątką.

— Czy to pytanie?

— Propozycja — poprawiła go powoli. — Nie chcesz się ze mną zaprzyjaźnić?

Tom przyjrzał się jej uważnie. Nie uśmiechała się, jak ktoś, kto chciał zdobyć przyjaciół. Nie była też specjalnie miła. Trzymała ręce luźno, stała prosto i pewnie. Nie wyglądała na nieśmiałą ani zbyt przebojową. Jakby zawisła między dominującymi cechami charakteru, nie wpasowując się do żadnej z nich.

— Oczywiście, że chcę — powiedział bez entuzjazmu. Świt nie był dobrą porą na udawanie. Spodziewał się jakiejś reakcji ze strony dziewczyny, jednak ona wciąż tylko się na niego patrzyła. — Nie jest ci zimno? 

Pierwszy września tysiąc dziewięćset czterdziestego czwartego roku nie był ciepłym dniem. Zwłaszcza o tak wczesnej porze, gdy słońce ledwo zaczęło grzać.

— Jest. — Znów otrzymał krótką odpowiedź. — Nie wzięłam ze sobą płaszcza.

Tom zsunął z ramion swoją kurtkę.

— Masz. — Podszedł do niej, trzymając kurtkę tak, by mogła wsunąć ręce w rękawy. Zrobiła to bez wahania. — Nie chcę, żebyś się przeziębiła.

— Nie mogłeś spać? — zapytała, gdy Tom odsunął się o krok.

— Lubię być pierwszy.

Przytaknęła.

— Nie mówisz tylko o przychodzeniu na peron — stwierdziła, nie pytała. — Ja nie mogłam zasnąć. Denerwowałam się.

— Pierwszy raz w Hogwarcie?

Pokręciła głową.

 — Ostatni — powiedziała cicho. — Tak jak twój.

Tom nie czuł potrzeby mówienia czegokolwiek innego. Bez kurtki było mu zimno i dopiero teraz poczuł, że początek roku tak naprawdę niesie ze sobą jesień.

Dziewczyna zniknęła o dziesiątej, gdy inni czarodzieje zapełnili peron. Tom niespecjalnie zauważył jej nieobecność, ponieważ nie odezwali się do siebie przez następne kilka godzin stania na peronie. Była jak duch, noszący jego kurtkę. Trochę mniej rozmowna niż duchy.

Riddle co chwila witał się ze znajomymi Ślizgonami, uśmiechał się grzecznie do ich rodziców, śmiał się z żartów, choć uważał je za dosyć prymitywne. Dziewczynę zobaczł dopiero w pociągu. Siedziała w przedziale zapełnionym przez znajome Tomowi Krukonki. Nie machała do rodziców jak inni. Mocno opatuliła się jego kurtką, chowając tam też dłonie. Opierała głowę o szybę, miała zamknięte oczy. Albo spała, albo nie chciała patrzeć.

Było na tyle wcześnie, że Tom nie spóźnił się na spotkanie prefektów. Doszedł idealnie na czas, grzecznie uśmiechając się na przywitanie i zajmując miejsce koło Urszuli Black, niskiej, ale wyniosłej blondynki o ostrym spojrzeniu. Ciasny warkocz dodatkowo wyostrzał jej rysy i Tom stwierdził, że plotła go tylko po to, by wyglądać groźnie, ponieważ twarz w kształcie serca nie mogła jej tego zapewnić. Dziewczyna spojrzała na niego wymownie.

— Spóźniłeś się — stwierdziła karcąco.— To do ciebie niepodobne.

— Nie spóźniłem się — zapewnił miękko. — Twój zegarek musi być zepsuty.

Tom darzył sympatią Urszulę głównie przez jej umiejętności magiczne i czystą krew.

Nie należała do osób małostkowych i wylewnych, co również było plusem. Była mądra, przebiegła i wścibska. Zawsze wszystko wiedziała i ta wiedza przysłużyła się Tomowi już wiele razy. Urszula miała do niego specyficzną słabość, która wahała się pomiędzy zauroczeniem a chłodnym podziwem. Zależało od dnia.

Pociąg rozpędził się już na dobre i powietrze przesiąkło rozmowami podekscytowanych uczniów. Przynajmniej tak to wyglądało w wagonie trzecim, gdzie większość uczniów w przedziałach dopiero zaczynała swoją naukę w Hogwarcie. Tom dziwnie się czuł z myślą, że był to jego ostatni rok.

Denerwowały go krzyki. Nie lubił rozwrzeszczanych ludzi, mówiących tylko po to, żeby mówić. Nie pokazywał tego jednak i gdy tylko jakiś pierwszoroczny łapał z nim kontakt wzrokowy, uśmiechał się lekko, nic nie mówiąc. Tom nie mógł sprawdzić się w roli prefekta naczelnego, więc oparł się o ścianę naprzeciwko jednego z przedziałów i pogrążył we własnych myślach.

Było już ciemno, gdy pociąg dojechał do Hogsmeade. Pierwszaki podążyły za Rubeusem Hagridem, gajowym Hogwartu, który dwa lata wcześniej został wyrzucony ze szkoły, w stronę czarnego jeziora. Towarzyszył mu Dumbeldore. Widocznie chciał sprawdzić, czy Hagrid poradzi sobie z przetransportowaniem pierwszorocznych do szkoły. Rubeus robił to pierwszy raz. Tom złapał z nauczycielem transmutacji krótki kontakt wzrokowy i uśmiechnął się grzecznie, potakując na przywitanie. Oczy Dumbledora były jednak wciąż chłodne. Riddle co roku próbował zyskać sympatię profesora, zawsze z marnym skutkiem.

— W tym roku będziemy mieli trochę więcej pracy niż zwykle — oznajmił Tom cicho, gdy wraz z Johnem Averym, Devinem Mulciberem i Urszulą siedzieli w powozie, jadącym do Hogwartu. — Siódma klasa niesie ze sobą większe wymagania. Mam też pewien pomysł. Dzięki niemu nasza znajomość nie osłabnie nawet wraz zakończeniem edukacji. Wciąż go jednak dopracowuję, więc proszę was o cierpliwość.

            — Chcesz nam coś podarować? — zapytała Urszula formalnie, z odrobiną ciekawości w głosie.

— Po ostatnich wydarzeniach przydałyby nam się jakieś asy w rękawie. Ostatnio o włos unikamy pakowania się w kłopoty — rozwinął Avery, zakładając nogę na nogę. Jego mysie włosy były dzisiaj w wyjątkowym nieładzie. Tom stwierdził, że chłopak czuje się zbyt swobodnie w jego towarzystwie.

— Słyszeliście, że prosił o cierpliwość — upomniał Mulciber, wysoki, pulchny szatyn, spoglądając na Riddle’a.

Tom spojrzał na nich poważnie.

— Wakacje was rozpieściły — stwierdził. — Oby nie na długo. W przeciwnym razie będą tego konsekwencje.

Sklepienie Wielkiej Sali tym razem przysłonięte było przez bure chmury. Pomrukiwały cicho, jakby za chwilę miało nastąpić wyładowanie elektryczne. Tom nie miałby nic przeciwko, gdyby kilka piorunów trafiło w szlamy. Z jedną z nich złapał kontakt wzrokowy. Emilia Green uśmiechnęła się do niego promiennie i pomachała. Była z Huflepuffu, najbardziej żałosnego z Hogwarckich domów. Tom odwzajemnił uśmiech i również do niej pomachał. Emilia rozentuzjazmowała się jeszcze bardziej, wskazała palcem na puste miejsce na swojej szacie, na wysokości piersi i uniosła kciuki do góry. Tom wiedział, że chodziło jej o odznakę prefekta naczelnego, którą zdobył tego roku. Uśmiechnął się do Emilii szerzej, boleśniej dla jego dumy. Z ulgą przyjął zerwanie kontaktu wzrokowego.

Riddle chciał zająć swoje miejsce przy stole, gdy zauważył dziewczynę, którą poznał na peronie. Rozmawiała z kimś. Tom zawahał się, po czym ruszył w jej stronę.

— Przepraszam — odezwał się, by zwrócić na siebie uwagę. Odwróciła się w jego stronę spokojnie, bez zdziwienia.  — Jestem Tom, nie wiem czy mnie pamiętasz, pożyczyłem ci kurtkę na peronie.

— Oczywiście, że cię pamiętam — odparła takim tonem, jakby Tom powiedział coś nieodpowiedniego. Czuł na sobie ciekawskie spojrzenie jej koleżanki. Kojarzył ją z widzenia. — Jesteśmy przyjaciółmi. — Zacisnęła blade palce na przydługich rękawach jego kurtki. — Mogłabym ją oddać po uczcie? Wciąż mi zimno.

Tom starał się nie okazywać zdziwienia. Wieczór wcale nie był specjalnie chłodny, a temperatura w Wielkiej Sali odpowiednia.

Uśmiechnął się grzecznie.

— Oczywiście.

             

Wyjątkowo dużo osób w tym roku trafiło do Griffindoru. Tom oparł głowę na splecionych dłoniach po zakończeniu ceremonii przydziału i zacisnął zęby, starając się nie pokazywać swojej irytacji. Bez skutku. Na szczęście wszyscy teraz słuchali przemowy dyrektora Dippeta, więc mało kto zwracał uwagę na Toma. Przez wydarzenie sprzed dwóch lat, zaostrzono szkolny regulamin i wygłaszanie go zajmowało trochę więcej czasu.

Po uczcie Tom zaprowadził pierwszorocznych do lochów. Pamiętał, że jako jedenastolatek nie darzył prefektów sympatią. Nie widział niechęci na twarzach nowych uczniów. Jedynie lekkie zdziwienie, gdy zatrzymali się przed nagą, wilgotną ścianą.

— Hasło to srebrny wąż — oznajmił Tom, a w ścianie otworzyły się kamienne drzwi.      Wraz z pierwszorocznymi wszedł do środka i pokazał, gdzie są sypialnie dziewcząt, a gdzie chłopców. Dopiero po tym przypomniało mu się, że miał odebrać kurtkę od nieznajomej z peronu. Po raz drugi tego dnia zawahał się, po czym wyszedł z pokoju wspólnego. W Wielkiej Sali była tylko garstka osób, głównie Gryfonów, powoli kierujących się do wyjścia. Tom przyjął to z niezadowoleniem i ruszył w kierunku zachodniej wieży. Wchodząc po schodach, zdał sobie sprawę, że jego zachowanie jest niecodzienne. W końcu chodziło tylko o kurtkę, którą równie dobrze mógł odebrać następnego dnia. Po co więc szedł w stronę Pokoju Wspólnego Ravenclawu? Nawet nie miał pewności, że ona będzie na korytarzu.

Była.

Stała koło drzwi, oparta o ścianę. Trzymała kurtkę w dłoniach, przyglądając się Tomowi.

— Myślałam, że nie przyjdziesz — powiedziała jakby sennie. — Dobrze, że się myliłam.

Riddle podszedł do niej i wyciągnął rękę, by odebrać pożyczoną rzecz. Materiał był ciepły, tak samo jak jej dłonie, które musnął przez przypadek. Tom nigdy nie polubił kogoś, kogo praktycznie nie zna. Sympatia przychodziła wraz z czasem i poziomem lojalności. Teraz sytuacja przedstawiała się inaczej i Riddle potrzebował chociaż podstawowych informacji, żeby wytłumaczyć swoje zachowanie.

— Jak się nazywasz? — zapytał sucho. Trochę zbyt sucho.

— Amy.

— Nie. — Jego głos był tym razem zbyt stanowczy. — Chodzi mi o pełne imię. Ja jestem Tom Marvolo Riddle, a ty…

— Amy Abigail Benson — powiedziała.

— Benson? — zdziwił się. Gdzieś już słyszał to nazwisko, ale na pewno nie wśród czarodziejów. — Nie znam tego rodu. Jesteś mugolakiem?           

— Moja krew jest czysta. — Wiedziała o co mu chodziło. — To nie będzie problemem dla naszej przyjaźni.

— Czemu krew miałaby komukolwiek przeszkadzać w nawiązywaniu znajomości?

Amy uśmiechnęła się bardzo delikatnie, prawie niezauważalnie, ale się uśmiechnęła. Przez chwilę stali w milczeniu, a Tom, jakby zupełnie zapomniał, że nie jest sam, pogrążył się w tegorocznych planach. Miał do wykonania jedno, bardzo ważne zadanie i te mniej istotne, choć równie trudne. Rok zapowiadał się ciężki, zwłaszcza, że w pobliżu nie widział nikogo, na kogo mógłby zrzucić winę.

— Wszystko w porządku? — zapytała Amy, marszcząc brwi w zmartwieniu. — Wyglądasz na zdenerwowanego… zrobiłam coś nie tak?

Tom ocknął się natychmiastowo, ubrał przystępny wyraz twarzy, rozluźnił pięści. Odgarnął nachodzące mu na oczy włosy i przygładził je.

— Nie zrobiłaś nic złego — zapewnił. — Jest późno, lepiej wrócę już do siebie.

— Och… tak… — wydusiła. Przez chwilę stała w miejscu i patrzyła niepewnie na Riddle’a, jakby nie wiedziała, co zrobić. — Dobranoc, Tom.